Cesurluk Prensibi

Hayat bazen zor olsada yaşamaya değer mi, güçlü olmaya çalışmak bizi ne kadar yıpratabilir? yada gölgemiz düşmanımız mıdır yoksa dostumuz mu, bir insan ne kadar sevebilir? veya bir kuş öleceğini bildiği halde neden çırpınmaya devam eder? Hayallerimiz midir bizi hayata bağlayan yada sevdiğimiz insan mıdır? Bir insan bu dünyaya karşı ne kadar cesursa herkesi yenebilecek güçtedir. Mücadele etmekten kaçınmaz hiç kimse ne yapıp ne yapabileceğini ne kadar büyük başarılar elde edebileceğini görmesede sen, sen olmaya bak! Kimseye özenme, başkalarından saklanma kimse senden daha üstün değil bunu kabullen ve düşeceğim korkusuyla yaşama! Unutma kuş ölür sen uçuşu hatırla..

İnsan Olmak..

   Sanırım gittikçe tükeniyoruz. Yavaş, yavaş azalıyoruz.. cırkı çıkmış bu dünyanın kirli sahnelerine alışıyoruz. Ne acıdır ki sadece izliyor, izlediğimizle kalıyoruz.. elimizden birşey gelmiyor, sadece susuyoruz çünkü biz korkağız! İçimizde hapsolmuş umutları, hayallerimizi ancak saklarız. Bekleriz; saliselerin saat olmasını, takvim den günlerin geçmesini, yılların su gibi akıp gitmesini, belkide bir ömrün bitmesini; Bekliyoruz..
    Hayatımızdan giden onca zamanın yitip gitmesini seyrediyoruz. Hani diyorlar ya anı yaşıyoruz, hayır yaşamıyoruz. Üşengeç bedenlerimizde tıkanmışız çünkü biz insanız değil mi; düşüncelerimizi, kafamızda yarattığımız güzel dünyayı açamıyor, sergileyemiyoruz.
    Sahi bu kadar mı güçsüzüz, bu kadar mı yenilgiye düşkünüz? Silkelenin ve kendinize sorun ne için yaşıyorum..

Düş

Kaybolurcasına kapadım gözlerimi sokağın ortasında, sesleri duymaya çalıştım. Dikkatlice dinledim.. Sokak lambalarının üstümde yaptığı yansımayı hisseder gibiydim. Duyduklarımı anımsayamadım o kadar ses vardı ki ne olup bitiyor diye merak ettim. Kör olduğumu hayal ettim bi an ne zor olurmuş yahu! Israrla gözlerim kapalı dinlemeye devam ettim.. Bazı insanların kahkaha sesleri geliyor, bazıları bağrıyor ara ara napıyor bu böyle diyen kişilerin yakınımda olduğunu hissediyorum fakat o kadar umrumda değiller ki nedense kendimi özgür hissediyorum, hiç olmadığım kadar başıboş.. Yüzümü rüzgarın nemliliğiyle karşılıyorum, tebessüm ediyorum. Omzuma bir el dokunuyor o anda, gözlerimi açıyorum. Açtığımda çevreme bakınıyorum odamdayım güneş yüzüme vuruyor. Babam "sabah oldu okula gitme saatin gelmek üzere kahvaltın hazır" diyor.  Babama sarılıyorum rüyamın mayhoşluğu hala üzerimde tebessüm'üm hala yüzümde işte böyle, hepinizin gözlerinden öpüyorum..

Kayboluş

İçimizde tuttuğumuz, söyleyemediğimiz belki üzerine hayal kurduğumuz şeyler hep kalbimizin köşesinde saklanmamış mıdır zaten dışarı vuramadığımız hisler, fakat içimizin çığlığına kulak asmayız bazen, birikir belki patlama noktasına geldiğimizde de dışarı savurmak isteriz bir an önce duyulmayı isteriz belki, olmaz. Hep susmak zorunda kalırız küfürler yağdırırız birikmişliklere, lanet okuruz. Anlaşılmayı beklerken solup gideriz  ne sulayanımız vardır çünkü ne güneşimiz karanlık bir odada hapsolmuşuzdur belki, hayat da böyle değil midir zaten anlaşılmaz, kendini ifade edemeyen bireylerle doludur. Unutulmak için gelmedik mi zaten dünyaya Cemal Süreya'nın da dediği gibi 'Hayat buysa üstü kalsın'..