Ufak bir hatırlatma..

Bilmediğim bi' his kalmış içimde, öylece geçmeyecek, bitmeyecek gibi. Alışmak mı bu, yoksa kafa tutmak mı? Yoruldum hücrelerimin her birine yapma; geçmeyen ne kaldı, bu da geçer elbet demekten. Her gecenin bir sabahı olduğunu, kışın ardından baharın geldiğini, çiçeklerin yeniden açtığını defalarca söylemekten yoruldum. Üzüldüğümde, kalbimi yoranlara denk gelmemeyi diliyorum her seferinde. Diliyorum ki üzülmeyeyim, kırılmayayım. Beceremiyorum çünkü ben kalp kırmayı, beceremiyorum kötü kalplerle savaşabilmeyi. Benim anahtar kelimem “sevgi”. Kötü kalplerle savaşmayı bilmiyorum ben. Yaşamak da bu değil mi zaten? Her şey sevgi üzerine kurulu. Sevdiğin bi işi yapmak, sevdiklerinle bir arada olmak istemek. Çiçek bile yetişirken sevgiye ihtiyaç duyar. Kelimemiz neydi bizim gibilerin? Sevgi. Her incindiğimde kendime hatırlattığım bir söz var. Bunu okuyorsan eğer sana da öneriyorum. Öneriyorum ki sevgi kazansın ve sen kendi değerini bil. Kendine hep hatırlat olur mu? Burada seni tanımıyor olsa bile atan bir kalp, bir can var. “Ben varım” :) Hazır mısın? Cümlemiz bu sevgili okurum. Hepsi geçecek, yeniden filizlenecek tomurcukların, olmaz dediğin ne varsa olacak. Sen hep var ol. Neleri başardık birlikte farkında mısın? Yolu sevgiden geçen herkesle bir gün, bir yerde elbet karşılaşacağız. Güzel kalbinden öpüyorum seni...